Cur id non ita fit?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Scisse enim te quis coarguere possit?

Cognitis autem rerum finibus, cum intellegitur, quid sit et bonorum extremum et malorum, inventa vitae via est conformatioque omnium officiorum, cum quaeritur, quo quodque referatur;

Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere.

Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Atqui pugnantibus et contrariis studiis consiliisque semper utens nihil quieti videre, nihil tranquilli potest. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt.

Bork: Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus.
Avaritiamne minuis?: Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt.
Quod vestri non item.: Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico.
Bork: Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum.

Bonum incolumis acies: misera caecitas.
Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt.
Hoc est vim afferre, Torquate, sensibus, extorquere ex animis cognitiones verborum, quibus inbuti sumus.
Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est.

Duo Reges: constructio interrete. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Sed quid sentiat, non videtis. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Tria genera bonorum; Collatio igitur ista te nihil iuvat. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Quod iam a me expectare noli.

Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam.
Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus;
De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari.
Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur.
Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest.

Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute
contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit.

Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem
doloris.